Jak wszystkie dalmackie wyspy, tak również Korczula ciągnie się ze wschodu na zachód. Wschodnia oraz zachodnia część jest niska, lecz środkowa część jest bardzo wysoka. Najwyżej wyciąga się Klupca (569 m n.p.m.). Wyspa była bardzo gęsto pokryta lasami do czasów, kiedy olbrzymie pożary zniszczyły całą środkową część wyspy pomiędzy osadami Blato i Smokvica ( w roku 1998).
Do głównych ekonomicznych czynności należy rolnictwo, uprawianie owoców, rybołówstwo, opracowanie ryb, budowla łodzi oraz ruch turystyczny.
Do osad wybrzeżnych należą Lumbarda, Korczula, Racziszcze oraz Vela Luka. Śródlądowe osady zawierają Żrnovo, Pupnat, Czara, Smokvica i Blato. Osady te łączy szosa regionalna. Wyspa jest połączona z lądem i następnymi wyspami międzynarodowym połączeniem promowym Rijeka - Zadar - Split -Stari Grad - Korczula - Sobra - Dubrovnik – Bari, oraz miejcowymi połączeniami promowymi Rijeka - Zadar - Split -Stari Grad - Korczula - Sobra - Dubrovnik – Bari. Ruch turystyczny na wyspie Korczula rozpoczął się rozwijać pózniej niż na wyspie Hvar. Porywy wiatru są bardzo silne w okolicach całej wyspy, pomimo tego należy Korczula do najbardziej ulubionych celów jachtów oraz żaglowców w Adriatyku.
Wyspa Korczula została osiedlona już w okresie neolitu oraz w epoce bronzu. W 5. i 6. stuleciu p.n.e. (kolonia grecka) wyspa nazywała się Korkyra Melaina (czarna Korczula). Rzymianie, którzy osiedlili wyspę w roku 35 p.n.e. zmienili jej nazwę na Corcyra Nigra. Po upadu Imperium Rzymskiego, wyspa przeszła pod panowanie Ostrogotów a później rzeszy bizancyjnej. Właściciele wyspy ciągle się zmieniali do czasów, kiedy wyspa stała się częścią Republiki Weneckiej (1420-1798), jednak Korczula zachowała w tych czasach swą autonomię. W 14. stuleciu zasłynęła swoimi łomami kamiennymi. Najbardziej znane łomy leżą w pobliżu wschodniego wybrzeża. Kamieniarze z Korczuli uczestniczyli w budwowie licznych zabytków architektonicznych od Kotoru aż po Wenecję.
CZ
DE
EN
HR
